Sztuka romantyzmu pojawia się jednocześnie w Niemczech, Anglii i w prądach intelektualnych wyrosłych z rewolucji francuskiej. Panuje w całej Europie przez pierwszą połowę XIX wieku. Wyłania się ze sprzeczności epoki, którą cechuje jednocześnie neoklasycyzm, nawrót zainteresowania narodowymi zabytkami, wpływ rodzącej się właśnie powieści, powrót do natury. Sztuka romantyzmu podkreśla ścisły związek romantyzmu z politycznym i społecznym kontekstem epoki. Pokazuje, w jaki sposób chęć poświęcenia się swojej sztuce i ludzkości popycha artystów romantycznych poza granice akademizmu. O ile malarze - od Caspara Davida Friedricha po Turnera, poprzez Davida, Goyę, Gericaulta, Delacroix czy nawet lngres`a - odgrywają pierwszoplanową rolę, graficy, jak Achille Deveria czy Gustave Dore, są również nierozerwalną częścią romantyzmu. Romantyzm znajduje się jeszcze w procesie stwarzania się, ba, to właśnie jest jego właściwą istotą, że może on tylko wiecznie stawać się, nigdy nie dochodząc skończoności - prorokował Schlegel. Zawierając w sobie ziarno artystycznej nowoczesności, romantyzm był bowiem w sztuce bardziej stanem ducha niż ukształtowanym ruchem.
